کتاب دلنوازان – جلد اول

مجید واصفی در کتاب دلنوازان ۱، به گردآوری و تنظیم منتخبی از آثار بزرگان موسیقی این مرز و بوم پرداخته است که در ورای هر کدام از این آثار ارزشمند کوله باری از دانش، تجربه، احساس، تکنیک و خلاقیت نهفته است. کلید رمز موفقیت این اساتید داشتن احاطه کامل به چهار چوب ردیف موسیقی ایرانی می‌باشد و بر همین اساس آهنگ‌های جاودانه و ماندگار ساخته‌اند.
فی
یکی از اهداف کتاب دلنوازان ۱ آشنایی هنرجویان با این اساتید و آثار با ارزششان است که شامل:
۱. استاد علی اکبر شهنازی با آثاری چون: «پیش‌در‌آمد» و «رنگ» در دستگاه‌های شور، دشتی، همایون و سه‌گاه.
۲. استاد ابوالحسن صبا با آثاری چون: «در قفس»، «زرد ملیجه» و «به یاد گذشته» در دستگاه دشتی، «رقص چوپی» در دستگاه افشاری، «بهارمست»، «سامانی» و «زنگ شتر» در دستگاه سه‌گاه و «به زندان» در دستگاه شوشتری.
۳. استاد علینقی وزیری با آثاری چون: «ای وطن» و «ژیمناستیک موزیکال» در دستگاه دشتی و «دخترک ژولیده» در دستگاه چهارگاه.
۴. استاد رکن‌الدین مختاری با آثاری چون: «رنگ»، «ضربی» و «پیش‌درآمد» در دستگاه چهارگاه.
۵. استاد مرتضی نی‌داود با آثاری چون: «مرغ سحری» و‌ «باد بهاری» در دستگاه ماهور.
۶. استاد محمدرضا لطفی با آثاری چون: «سپیده» در دستگاه ماهور و «ای عاشقان» در دستگاه شور.

عشق و موسیقی ارتباط و هم بستگی ناگسستنی با یکدیگر دارند. عشق زبان موسیقی است و موسیقی بیانگر حالات عشق. و آدمی که با نیروی عشق زندگی می‌کند نیاز به بیان این احساس زیبا دارد و این مهم با زبان موسیقی میسر می‌شود. موسیقی اصیل ایرانی، ریشه‌ای بسیار کهن در تاریخ ، فرهنگ و سنت این مرز و بوم دارد که در طول تاریخ دوران ناآرامی را گذرانده است. گاهی در اوج و زمانی در انحطاط بوده است. اما در هر حال هنرمندانی از این سرزمین برخاستند که با وجود همه محدودیت‌ها و محرومیت‌ها سنت‌های با ارزش هنر ملی را با قدرت نبوغ خود حفظ کردند. اساتید بزرگی چون آقا میرزا حسینقلی ، میرزا عبدالله و … که با همت و تلاش والای خود موسیقی ما را بر اساس هفت دستگاه و پنج آواز بنا نهادند. این گوشه‌ها و نغمه‌ها در زمان‌های دور، از طریق سینه به سینه و نسل به نسل به اساتید و به تدریج به ما رسیده است. سپس اساتیدی چون شیدا ، عارف ، امیر جاهد و … با استعداد و نبوغ بسیار خود آهنگ‌هایی توأم با شعر (که از موسیقی اصیل ایران مایه گرفته است) را گاه به صورت تصنیف و سرود از خود بر جای گذاشته‌اند و هر یک از این اساتید در زمان خود بر اهمیت و قدر و ارزش این آهنگ‌ها افزوده‌اند.

پس از آن‌ها اساتیدی چون درویش خان ، نی داود ، وزیری ، رکن الدین خان ، موسی معروفی ، ابوالحسن صبا، شهنازی، خالقی، زرین پنجه و … آهنگ‌هایی پرمایه و مطبوع را ، بدون شعر که ارزش موسیقی ما را تا حدی محفوظ داشته است خلق کرده‌اند. آهنگ‌هایی که این اساتید خلق کرده‌اند علاوه بر این که باعث ارتقاء موسیقی ملی گردیده سبب ایجاد سبک نوینی از آموزش برای هنرجویان نیز، گردیده است. اکنون وظیفه ماست که ادامه دهنده راه آن اساتید برای آیندگان باشیم. اما در طی این دوران موسیقی دچار تغییرات و تحریفاتی نیز شده است. چرا که در آن زمان شیوه نت‌نویسی هنوز باب نشده بود و پس از آن هم که اندکی رواج پیدا کرد در بین اساتید اختلاف نظر بود گروهی تصور می‌کردند که اگر موسیقی ایرانی به صورت نت اجرا شود خشک و بی‌روح می‌شود و گروه دیگر این تصور را تصور درستی نمی‌دانستند. به همین علت انتقال کامل نشانه‌های موسیقایی و بعضی از آوازها و نغمه‌ها از جانب حافظین موسیقی به فراموشی سپرده شده و در نتیجه به نسل‌های بعدی به طور کامل انتقال نیافته است.

شیوه نوینی که امروزه رایج است ، ثبت ملودی‌ها از طریق نت‌نویسی است که آشنایی موسیقیدانان ایرانی با آن از اواخر دوران قاجاریه می‌باشد که با گذشت زمان این شیوه برای ثبت فرم‌های رایج موسیقی ایرانی (پیش در آمد، چهار مضراب ، آواز، تصنیف و …) به کار رفته است و امروزه شیوه تدریس اکثر سازهای ایرانی بر اساس آن می‌باشد . امروزه جای بسیاری از آهنگسازان و خوانندگان بزرگ این مرز و بوم را خالیست. بجاست که یادی از بزرگان کرد، آنان برای حفظ و نگهداری موسیقی ملی و سنتی با توجه به کمبود امکانات ثبت و ضبط ، زحمات بسیاری را متحمل شده‌اند تا این آثار به نسل ما رسیده و جامعه موسیقی‌دانان ما مدیون این عزیزان است. قطعات کتاب دلنوازان ۱ به روش مستند گردآوری و نت‌نویسی شده‌اند. تا گامی در جهت حفظ این میراث گرانمایه بردارد.