کمانچه لری یاری

کمانچه ریشه ای عمیق در موسیقی سنتی ایرانی دارد و تاریخچه استفاده از این ساز به گذشته‌های دور بازمی‌گردد. رد پای این ساز را در تاریخ موسیقی کشور‌های دیگر هم می‌توان یافت اما یونسکو هنر صنعتگری و نواختن با کمانچه را به عنوان میراث فرهنگی ایرانیان به ثبت رسانده است. کشورهای دیگری که نواختن کمانچه در آن مشاهده می‌شود شامل هند، مالزی، اندونزی، کنیا، نپال و برخی کشورهای عربی است. امروزه هنرمندان در هند و ترکیه نیز این ساز را می‌نوازند، اما کمانچه یک ساز موسیقی سنتی ایرانی محسوب می‌شود. حتی در کشورهای دیگر نیز معمولا مردم آن را به همین نام می‌شناسند. این ساز منحصر به فرد به واسطه صدای دلنوازی که دارد به قطعات موسیقی زیبایی می‌بخشد. کمانچه از سازهایی است که به راحتی با دیگر سازهای سنتی و حتی سازهای غربی سازگار شده و صدای آن در تکنوازی هم مانند گروه نوازی جذاب است. کمانچه دارای دو نوع رایج پشت باز و پشت بسته است ، که با یکدیگر از نظر ظاهری و صدایی متفاوت هستند.
انواع کمانچه ایران شامل : کمانچه ترکمنی ، مازندرانی ، آذربایجانی ، لری و بختیاری است. ساز کمانچه ساز اصیل و سنتی لرستان است.
کمانچه لری از نظر ظاهری با کمانچه معمولی متفاوت است. کمانچه های لری بر خلاف کمانچه های آذری و بلوچی ، دارای کاسه ای مخروطی شکل هستند و پشت کاسه باز میباشد. در حال حاضر کوک اصلی و رایج کمانچه می لا ر سل که همان کوک ویلن است ، می‌باشد. از جمله می‌توان به کوک‌های رِ لا رِ سل (برای دستگاه نوا) می لا رِ لا (برای دستگاه ماهور) و می لا می لا (برای دستگاه همایون ، آواز اصفهان ، دستگاه چهارگاه ، دستگاه ماهور و دستگاه راست‌ پنجگاه) و رلارلا (برای کوک لری) اشاره کرد.