کتاب انوانسیون های دو صدایی برای ویولن

کتاب حاضر تحت عنوان یوهان سباستین باخ انوانسیون‌های دو صدایی برای ویولن، حاوی نکات آموزشی فراوانی برای هنرآموزان می‌باشد. در عین حال این انوانسیون‌ها جزو کارهای زیبای باخ محسوب می‌شوند که ظرافت‌های کنترپوآنیک و ملودیک بسیار دارند، به گونه‌ای که برخی از آن‌ها جزو شناخته ‌شده‌ترین کارهای باخ محسوب می‌شوند.

بکارگیری تمامی قابلیت‌های کنترپوانتیک یک یا دو سوژه کوتاه موجب پدید آمدن فرمی به نام انوانسیون می‌شود که اغلب به صورت دو یا سه بخشی می‌باشد. در واقع انوانسیون نامی است که در قرون ۱۷ و ۱۸ به قطعات کنترپوانتیک دو و سه صدایی اطلاق ‌شده است. مهم‌ترین خصیصه انوانسیون، بسط و گسترش دادن یک جزء کوچک و کاملا مشخص، از حیث ریتم یا بافت ملودیک می‌باشد که اعتبار انوانسیون در واقع به همین ابداع‌ها و خلق کردن‌ها است.

انوانسیون می‌تواند فرمی نزدیک به رقص‌های کلاسیک مانند: پرلود (Prelude)، سارابند (Sarabande) و یا حتی مثل شاکون (Shaconne) باشد که در این حالت انوانسیون یک فرم کنترپوانتیک اصولی‌تر و تکامل یافته‌تر به نظر می‌رسد. این فرم از آهنگسازی توسط باخ و چند آهنگساز معاصر وی بکار برده شد. انوانسیون‌هایی از ویتالی (Vitali) در ۱۶۸۹ و بن پورتی (Bonporti) در ۱۷۱۴ وجود دارد که به ریچر کاره (Ricercare) و یا به پارتیتا (Partita) نزدیک است. در میان آهنگسازان آن دوره در واقع یوهان سباستین باخ بود که با آثار خود برترین شخصیت را به انوانسیون داد. وی در دو جلد و در هر جلد پانزده انوانسیون تصنیف کرد که جلد اول انوانسیون‌های دوصدایی با نام (Invention) و جلد دوم شامل انوانسیون‌های سه صدایی موسوم به (Sinfonia) می‌باشد.

انوانسیون‌های باخ پس از مرگ وی گردآوری شد. در واقع پس از مرگ باخ در سال ۱۷۵۰ تا سال‌های زیادی اغلب آموزگاران موسیقی از روی نسخ خطی انوانسیون‌های باخ برای آموزش شاگردان خود استفاده می‌کردند و انتشار رسمی آن‌ها با نام باخ به سال ۱۸۰۱ میلادی باز می‌گردد. کتاب یوهان سباستین باخ انوانسیون‌های دو صدایی برای ویولن تنظیم این انوانسیون‌های دوصدایی برای دو ویولن است و برای اولین بار در ایران به چاپ می‌رسد.